Галінка, што на памяць адламілі, –
Яна ўзышла на сэрцы варажбой.
О, мы яшчэ з табой не гаварылі,
З такою ласкай ціхай і журбой!
Так погляд не паўторыцца ніколі
Паміж скупым быцьцём і –
небыцьцём.
У кожнага – свая галінка болю
I радасьці,
пазначаных жыцьцём.
Ён будзе, прыйдзе морак
вечаровы,
Ды хіба сэрца спыніцца зьвінець?
Каму – вязьмо, каму –
вянок лаўровы,
А гэтае галінцы – зелянець!
Які абсяг! I ў небе – ні хмурынкі.
Хай потым – золь, і роспач,
і спадман.
I зеляней ясенінскай журбінкі –
Самотная галінка з Мардакян.
|
|
